H γκρίζα οροσειρά που σ’ αγκαλιάζει βγαίνοντας στο μπαλκόνι ο σκύλος που γαυγίζει τους περαστικούς η πλατιά αυλή με τη μανόλια κι ένα κανάτι νερό στο περβάζι του παραθύρου να ξεπλένει στιγμές στην προσμονή του ανέφικτου.

  Εκείνο το πουλί ήρθε και πάλι σήμερα στάθηκε στο παράθυρό μου είχε ένα σπασμένο φτερό με κοίταξε σιωπηλό με την ασυγχώρητη λήθη δάκρυ ενοχής κυλούσε στα μάτια του. Το δικό μου δάκρυ γινόταν πέτρα σ’ ένα πέτρινο προσωπείο, μιας άλλης εποχής, ξένο… -εκεί να σταθείς, μου λέει, δες, μες τη ρωγμή του χρόνου ο …

Continue reading

  οι μνήμες ξυπνήσαν άδεια αγκαλιά κάρφωσαν άρρητα σύμφωνα ανάσες που ζέσταιναν ψίθυροι κι ένας κόκκινος ήλιος διώχνει το σύννεφο μια αχτίδα του ρίχνει στο μαξιλάρι μου…

Νύχτα, στην παγερή σου αγκάλη κλείσε Του ονείρου την ξεθωριασμένη αχτίδα Κύμα κι αφρός που γίνηκε στο διάβα Νύχτα, σ’ αλλοτινού καιρού τα μονοπάτια Σα θάνατος με χέρια μυρωμένα Σκέπασε τον αλαργινό μου πόθο…